نیروگاه برق حرارتی حلب و الرستین در لاذقیه، دو پروژه‌ای هستند که با همکاری سوریه و ایران به بهره‌برداری رسیدند، به نحوی‌که پس از بازسازی، هر کدام حدود ۵۰۰ مگاوات به ظرفیت تولید شبکه برق سوریه اضافه کردند.
ظرفیت تولید برق سوریه تا سال‌های قبل از جنگ داخلی ۹۵۰۰ مگاوات بود. با شروع و تشدید بحران در سوریه، بعد از یک دهه ظرفیت باقی مانده تقریباً پاسخگوی ۲۵ درصد انرژی موردنیاز بود، در همین راستا شرکت‌های مهندسی کشورمان علی‌رغم تحریم‌های اعمالی، وارد میدان شده و از ساخت و بازسازی نیروگاه‌های تولید برق گرفته تا پروژه‌های تعمیر و نگهداری آن‌ها در محرده، بانیاس و دیرعلیف، هرآنچه را که برای احیای مجدد نیروگاه‌ها و تولید انرژی برق موردنیاز بود، در اختیار سوریه قرار دادند.
ستاد توسعه روابط اقتصادی ایران و سوریه با تکیه بر سندهای راهبردی اقتصادی، فرصت‌های سرمایه‌گذاری در حوزه‌های زیرساختی (برق، راه، مسکن، نفت و گاز)، صنعتی (انواع صنایع کلیدی مانند سیمان، صنایع شیمیایی، صنایع غذایی، فولاد، صنایع مهندسی نساجی) و کشاورزی را ارائه کرده است که به تعدادی از آن ها می‌پردازیم:
با مشارکت ۱۵۰ شرکت ایرانی، کنفرانس «بازسازی سوریه – فرصت‌ها و سرمایه‌گذاری» ۱۳ اسفند سال گذشته(۱۴۰۲) در تهران با همکاری سازمان توسعه تجارت ایران، سفارت سوریه در ایران و بازرگانان سوری برگزار شد. هدف این کنفرانس معرفی فرصت‌های ورود به بازارهای سوریه، رویه‌های ورود شرکت‌های خدمات فنی و مهندسی، بازسازی کارخانجات، تامین کالاها و خدمات و آشنایی با ظرفیت‌های سرمایه‌گذاری موجود در سوریه بود.
بازسازی کارخانجات سیمان یکی از اولویت‌های صنایع سوریه است. مواد معدنی اولیه برای صنعت سیمان به مقدار کافی در سوریه وجود دارد و برای تامین آن جهت خوراک یک کارخانه سیمان با عمر ۵۰ سال مشکلی وجود ندارد، اما کارخانجات ساخته‌شده سیمان نیاز به صنایعی دارد تا در زمینه‌های مختلفی مانند ریخته‌گری، متالوژی و غیره بتواند از آن‌ها پشتیبانی کند، این صنایع را کارخانه پشتیبانی صنایع سیمان می‌نامند.
پروژه‌های کشاورزی، پزشکی و غذایی در سوریه
از جمله ظرفیت‌های اقتصادی سوریه در حوزه کشاورزی عبارتند از: پروژه پرورش ماهی – ساحل منطقه طرطوس، پروژه پرورش ماهی در یکی از سدهای منطقه القنیطره، پروژه مرکز پرواربندی گوسفند در سلمیه حماه، پروژه تولید لبنیات و پنیر – شهرک صنعتی “بالحس” القنیطره، پروژه سرمایه‌گذاری در صنعت کود آلی السویدا شهرک صنعتی منطقه ام‌الزیتون، پروژه تولید خوراک دام در درعا، پروژه خشک کردن میوه در درعا، پروژه کارخانه تولید رب گوجه‌فرنگی و آبمیوه در درعا، پروژه تولید ملزومات کشاورزی در طرطوس، پروژه اجرا و تجهیز واحدهای سردخانه در درعا.
نیازهای پزشکی کشور سوریه شامل توسعه صنعت تجهیزات پزشکی و تولید نمک پزشکی کلرید سدیم در حمص و دیرالزور است. همچنین پروژه‌های صنعت غذایی این کشور عبارت است از: پروژه سرمایه‌گذاری کارخانه بیسکویت‌سازی غراوی – حوش‌پلاس، پروژه سرمایه‌گذاری در کارخانه لبنیات حلب، پروژه تولید نوشیدنی‌های غیر الکلی در السویدا، پروژه بسته‌بندی و پر کردن نمک یددار در درعا، پروژه بسته‌بندی روغن زیتون و تولید صابون در السویدا، پروژه بسته‌بندی روغن زیتون در درعا، پروژه تولید روغن‌های گیاهی در حمص، پروژه صنعت چیپس سیب در السویدا.
سوریه تنها کشوری است که با ایران توافق‌نامه تجارت آزاد (به‌استثنای ۱۴ قلم محصولات کشاورزی و ۷۴ قلم کالای صنعتی) دارد. در سال ۱۳۹۸ بنا به درخواست طرف سوری مقرر شد ۸۸ قلم کالایی که از توافق‌نامه مستثنی شده بود از حالت استثنا خارج شود تا تجارت بین دو کشور توسعه یابد. از سوی دیگر با توجه به امضای موافقت‌نامه همکاری‌های اقتصادی راهبردی بلندمدت ایران و سوریه به همراه امضاء ۱۱ سند و یادداشت تفاهم همکاری بین این دو کشور در بهمن ۱۳۹۷، ظرفیت مناسبی برای همکاری در بخش‌های مختلفی از اقتصاد سوریه وجود دارد.
۱۵۰ شرکت ایرانی آماده بازسازی زیرساخت‌های سوریه
نوسازی کوره‌های ذوب کارخانه پشتیبانی صنایع سیمان در حلب از جمله پروژه‌های مهم است. این کارخانه قبل از جنگ کلیه کارخانجات سیمان حلب را تحت پشتیبانی خود داشت تا جایی‌که در سال ۲۰۱۱ سود این کارخانه بیشتر از ۲ میلیون دلار بوده است. این کارخانه قبل از جنگ سوریه در زمینه تولید قطعات یدکی و گلوله‌های فلزی و تعمیر قطعات کارخانه‌های دولتی و خصوصی فعالیت می‌کرد و دارای بزرگ‌ترین دستگاهای تراش در کشور سوریه است. در زمان جنگ متاسفانه بخش قالب‌سازی و کوره ذوب تخریب شد و هزینه بازسازی خط تولید از یک‌میلیون دلار تا ۳ میلیون دلار برآورد شده است، البته این هزینه بستگی به نوع ماشین‌آلات و کوره و از نوع تکنولوژی مورد استفاده دارد.
کارخانه سیمان شهبای لاذقیه با توجه به دارا بودن معادن آهک و سیلیس در شمال کارخانه و معدن بزرگ سنگ در غرب کارخانه و از طرفی شناسایی معادن خاک رس، آهن و دیگر مواد معدنی در فاصله ۳ کیلومتری، اقدام به خرید معادن با ذخایر مناسب در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ کرده که از نقاط قوت کارخانه بوده و زمین‌های آن نیز در مالکیت کارخانه است. با توجه به مصرف زیاد سوخت در تولید سیمان و از طرفی توسعه بافت شهری در اطراف کارخانه و ملاحظات محیط زیستی به‌دلیل آلودگی‌های ایجادشده‌ی ناشی از تولید سیمان، این کارخانه در سال ۱۹۹۸ تعطیل شد.
انتهای پیام